اگر بتوانی فکر کنی ولی صرفا یک متفکر نباشی!
اگر بتوانی عاشق شوی بی آن که دیوانه شوی!
اگر بتوانی جدی باشی بی آن که خشم بگیری!
اگر بتوانی آدم ساده باشی و پادشاهان را پند دهی!
اگر بتوانی همه دوستانت را صمیمانه دوست بداری!
اگر بتوانی بی آن که به هیچ چیز وابسته شدید شوی!
اگر بتوانی هم با مردمان باشی و هم وقارت را حفظ کنی!
اگر بتوانی شجاع باشی ولی هرگز احتیاط را از دست ندهی!
اگر بتوانی مقتدر و نیرومند باشی بی آن که مهربانی را فراموش نکنی!
اگر بتوانی نیک اندیش و فرزانه باشی بی آن که معلم اخلاق یا عالم نما باشی!
اگر بتوانی اندیشه کنی، نگاه کنی، وبشناسی، بی آن که هرگز بدبین یا دل مرده شوی!
اگر بتوانی پیروزی رابعد از شکست به دست آری و هر دوی این ها را به یک چشم بنگری!
اگر بتوانی در رویاهایت پرسه بزنی، بی آن که رویاهایت بر تو غلبه کنند یا موجب غفلتت شوند!
اگر بتوانی شهامت و عقلانیت خود را حفظ کنی، وقتی که همه مردم این ها را از دست داده باشند!
اگر بتوانی به دل نفرت راه ندهی بی آن که عده ای از تو متنفرند، ولی تلاش کنی و از خود دفاع کنی!
اگر بتوانی شنیدن سخنان خودت را تاب بیاوری که از سوی مقرضان برای برانگیختن ابلهان تغییر یافته!
اگر بتوانی بشنوی که دهانهای بی چاک و بند درباره ات دروغ گفته اند، و بتوانی متقابلا به دروغ متوسل نشوی!
اگر بتوانی شاهد نابودی آنچه که در زندگی ساخته ای باشی ولی بدون گلایه و شکوه، دوباره آن را بنا کنی!
و آنچه را که برهمه این ها و همه افتخارات دیگر جهان برتری دارد یعنی"انسانیت"را بتوانی بدست بیاوری
آن گاه پادشاهان، بزرگان ، سرنوشت و پیروزی برای ابد بندگان مطیع تو خواهند بود.

نگاشته شده شنبه 89/11/2ساعت 10:43 عصر توسط ز. ش اندیشه ها () |